מסירת נפש פאר א מצוה

איינמאל בשעת איך בין געווען אין שפיטאל אויף א באזיך, האט ער מיר פארציילט, אז כדי זיכער צו מאכן אז ער דאווענט מיט מנין, האט ער ספעציעל געלאזט זיין תפילין אין שוהל, און עס נישט אהיימגעברענגט. ווייל אזוי וועט ער דארפן גיין אין שוהל צו לייגן תפילין ממילא וועט ער שוין אויך דאווענען מיט מנין. כאטש א חולה איז פטור פון דאווענען, האט ער דאך געוואלט דאווענען נאר מיט מנין, מיט מסירת נפש. ​ זיין מידות טובות איז געווען זייער גרויס און חשוב. ער האט אייביג מכבד געווען יעדעם איינעם מיט רעספעקט. ער האט קיינמאל נישט מצער געווען א איד. ער איז געווען א העכערע נשמה. ער האט געמאכט א ברכה מיט כונה, און איז געווען בשמחה אייביג. איינמאל, ווען ער האט געמופט א נייע דירה, האט ער מיר פארציילט בשמחה אז ער גייט האבן אן אייגענע סוכה, ער איז געווען ממש בשמחה. ווען איך בין אים געקומען באזוכן אין שפיטאל האט ער אייביג געוואלט וויסן וויאזוי איך בין, אויב איך פיל גוט, אויב די משפחה איז אקעי... ער איז אייביג געווען אינטערעסירט וויאזוי יעדער פילט. ער האט נאר געטראכט פון יענעם. איך האב געהאט די זכיה צו זאגן די לעצטע ברכה שהכל מיט אים. און ער האט אונז אנגעוואונטשן ברכות. די איינציגסטע זאך וואס ער האט געוואלט איז צו האבן ערליכע קינדער, און ברוך השם האט ער זייער זייער פיינע ערליכע קינדער. ער האט זיכער א נחת רוח אויבן אין גן עדן. דער אויבערשטער זאל העלפן ער זאל זייו א מליץ יושר און א גיטע בעטער פאר די גאנצע משפחה, אלע חבירים, און אלע אידן. עד ביאת גואל צדק במהרה אמן!

Mesiras nefesh for a mitzvah: Once, when I came to the hospital for a visit, he told me that in order to be sure that he would daven with a minyan he specially left his tefillin in shul and did not bring them home. This way he would need to go to shul in order to put on his tefillin, and automatically he would end up davening with a minyan. Even though a sick person is not obligated to daven he only wanted to daven with a minyan, with mesiras nefesh.

His midos tovos were great and special. He always honored others with respect. He never caused pain to another Jew. He was a lofty soul. He made a bracha with kavana and was always happy. I had the privilege to say the last bracha of shehakol with him.

Once, when he moved to a new apartment, he happily told me that now he would have his own sukkah; he was literally overjoyed. When I would come visit him in the hospital he always wanted to know how I was doing, if I was feeling well, if my family was okay. He always wanted to know how the other was feeling; he only thought of the other person. And he wished for us to have brachos. The one thing he wanted most was to have ehrliche children, and Baruch Hashem he has very, very, fine, ehrliche children. He certainly has nachas ruach above in Gan Eden.

The Eibishter should help that he should be a mailitz yosher and a gutte better for the whole family, all friends and all Jews, until the coming of Moshiach, immediately now, amen!